Lood en Glas

Er gaat veel verloren in eindeloos gepraat
liefde kan je enkel voelen
en wanneer alles uitdraait op haat
luister dan wat het hart wilt bedoelen

Vergeet even wat je dacht te weten
en te weten wat je dacht
neem haar vast en begin te vergeten
alles wat je verder van haar bracht

De mythen die je naleeft zijn enkel geschreven
door geillusioneerden, zombies door geld en macht
het doet je negeren wat écht is in het leven,
licht bestaat niet meer, alle kleuren worden zwart

Ook ik kan me er soms toe laten verleiden
door schimmen het bos door de bomen niet meer te zien
maar de troost van je huid doet al mijn angsten wegglijden
en loze woorden getijen maar kunnen niet langer verhelpen
dat wanneer we als lood en glas samensmelten
we zuiver als kristal spreken tot elkaars ziel.

MotherHustler

Friend Request 1

Je zei dat je vrienden wou blijven
ik heb me lang afgevraagd waarom
voor de interessante gesprekken die ik uit fantasieën bijeen moest rijven?
Ontmantelde utopieën ontkrachtten de fundering van het vriendschapdom.

De droom van een knop die smacht te zijn een bloem
het verlangen naar de bedwelming van florale geuren
Het weerhoudt de mens maar even van het Scenario Doem
want dát wat je beslist zal ook zo gebeuren.

MotherHustler

Friend Request 2

Ik ben een ruwe cactus, mijn suikerzoet fruit verstopt achter doornen
geen wonder dus dat het gefluister van ogenschijnlijk zachte bloemen
jou geheel onoverdacht mijn authenticiteit heeft doen honen
maar De Storm van de Angst zal ooit de grond omwoelen
en de orkaan die Het Leven heet zal kruipen tot onder je huid
je zal schreeuwen om hulp zonder veel woorden
en ik die jou kon horen zonder ook maar één geluid
ben je dan al lang door jouw smaad verloren
misschien dat je dan pas zal beseffen
met alle gevolgen van dien
weg zijn de 'zachte' flora met hun adviserende praatjes
die je enkel het luchtkasteel spiegelden dat je wóu zien.

MotherHustler

Little Accident

I don't know about you all, but for me, going to work every day and to single handedly take care of two kiddo's who are like 4 going on 14 and 6 going on 26, is like sheer exhaustion to me.

Might have said this before but my days are spent looking like Morticia dressed as Beetlejuice and chanelling the leftover crums of my energy towards the abstenance of highly craved Vodka Xanax cocktails.

Thought the other day to give myself a break and to go to an indoor playground with the kids this time.  Me sipping on a trillion of coffees whilst my little treasures break down the premises and nót our house for a change... Life could be worse.

Fact is that I'm a highly sensitive empath so after 4 hours being around all those other screeching, fighting and howling kids (of doom) I was totally worn down by the time my daughter asked me to go on the slide with her.

Impossible to refuse those pleading brown puppy eyes (I tell you, it's easier to refuse Jack The Ripper to kill you than to deny those sweet yearning eyes) I dragged my Morticia/Beetlejuice ass behind her and went up the stairs to the slide ignoring the sign that said you have to take your shoes off coz' I was just. Too. Damn. Tired. 

Kind of awkward being the only adult going on a slide for 4 year olds but surely I'd be on and off that thing in no time so no actual other adult there would be able to see and/or ridicule me. 

Now, you can take that 'in no time' quite literally as my daughter and I were going off it like an effing Usain Bolt on tracks. In order to not flip over the poor kid in front of us, I had to slow down FAST, so Miss Congeniality over here couldn't think of anything better to do than bending her knee sideways to put one foot on the side of the slide.

Because of the fact I'd kept my shoes on my foot wasn't moving at all from the side so my thigh bone dived straight under my stagnant knee bone, making a crack I still hear in my nightmares to this day.  When my foot finally loosened I found myself at the end of the slide, almost fainting for 10 minutes from the excrutiating pain whilst in the meantime suffocating from all the hugs and kisses of the sweetest little ones who wanted to make me feel better.

Small detail: by now ALL adults had noticed me.

Other small detail: with ány other shoe my foot would've probably slid down together with the rest of my body and I would've ended up just fine but noooooooooooooooo, no ma'm, I réally needed to wear my VANS that day, you know, THE shoe renowned for its waffle outsoles made of a rubber for extreme grip and support.  Read: EXTREME GRIP and support.  

I don't remember too much of what happened afterwards but I ended up at the ER with what turned out to be a ripped lateral collateral ligament.

Now I have to rest, rest, rest and rest, a luxury only reserved for the childless, the lottery winners and the dead, so my knee does not seem to cure all that well....

And thus, chances are that in ten years from now, I'll go on a hike, taking it slow because of the knee injury I once suffered.

My fellow hikers will ask me: 'Oh, a knee injury, that's too bad, how did it happen?'

Me (casually): 'Oh, you know, because of an incident I once had on a slide at an indoor playground.'

Them: 'Oh, that's a shame! How old were you when it happened?  Like six?

Me (dying): 'No, thírty six.'

That's all folks!

X

White Privilege

Ik voelde me zo verheven
hoog boven het politieke debat
omdat een mens met zeker verstand gegeven
toch zo die verborgen agenda's doorhad?

Het migrantentopic is heus alleen maar schijn
voor zij die enkel op macht en geld berust zijn
ik wou me dus niet in de discussie mengen
idioten zijn toch niet op andere gedachten te brengen

Toen hoorde ik de allerliefste van heel de wereld
me vertellen hoe haar hart verdriet uitprevelt
verslikkend in mijn tranen besefte ik toen pas
dat de keuze om wel of niet te reageren mijn 'wit privilege' was.

MotherHustler