De Paradox

Schrijven is schrappen.

Ik wil niet schrappen vandaag en ik wil me ook niet druk maken over stijlfouten of over 'dt' fouten of wat voor schrijffouten dan ook. Ik wil niet duizend keer opzoeken en nalezen of wat ik geschreven heb wel correct is. 

Ik wil niet denken over iets.  Ik wil spreken vanuit mijn hart. Ik wil duizend zinnen na elkaar kunnen beginnen met 'Ik'.  Ik wil zinnen beginnen met 'Maar' of 'En' na een punt.

Ik wil zeggen dat ik een dégoût heb van het patriarchaat waarin we leven.  Waarin vrouwen worden aangevallen omdat ze een hoofddoek dragen of omdat ze een minirok aanhebben omdat men op heel de wereld, welke huidskleur, geloofsovertuiging of wat dan ook niet kan spreken over échte vrije keuze als elke vrouw ongeacht achtergrond of nationaliteit of geloof vanaf de wieg onbewust geïndoctrineerd wordt door archaïsche denkbeelden.  Ik haat de dominante en huichelende man maar tegelijkertijd houd ik van al zijn fysieke en psychische eigenschappen die hem man maken.  Ik haat de seksualisering van de vrouw maar tegelijkertijd houd ik van de macht dat dat ons geeft.  Ik haat religie want als er echt 1 universele kracht was dan zou die juist tegen alles zijn waar religie voor zorgt: verdeeldheid.  Alles is liefde.  Ik ben carrément tegen religie en vind langs de andere kant dat er ook wijsheden staan in zogenoemde 'Heilige Geschriften'.  Ik wil een punt maken maar vind mezelf dan ook weer zo'n wandelende paradox.

Ik haat het zo dat we elkaar allemaal veroordelen.  Heerlijk roddelend over anderen zodat we 5 seconden vergeten in welke shit we zelf amper nog kunnen rechtstaan. 

Ik wil er elke dag voor iedereen zijn en denk dan dat het misschien toch beter is dat ik eerst even voor mezelf zorg.  Ik wil schreeuwen tegen iedereen dat we moeten stoppen met gebalde vuisten tegenover elkaar te staan.  Ik wil schreeuwen dat we de handen in elkaar moeten slaan.  Ik wil op straat komen.  Maar ik zit thuis. 

De Mel zei dat een beschaving pas van buitenaf kan worden vernietigd als hij van binnenuit is ondermijnd en ik zie dit elke.fuckin'.dag.  Het maakt me gek.
En wat mij óók gek maakt is dat ik alsnog de tekst hierboven nagelezen heb, 1 woord gecorrigeerd en 2 anderen opgezocht heb ter spellingscontrole. 

x

De Verloedering

Wat een zálige afgelopen maanden.  

Wát een weer.  

Mijn hart bloedt voor onze planeet's global warming maar vanuit egoïstisch standpunt vind ik het héérlukkk!

Ideaal voor single mommies (dare I say... for ALL mommies?) want met deze tropische temperaturen beperkt onze dagelijkse ploetermama-versus-peuterpubers-oorlog zich maar tot het proberen aan te krijgen van 2 kledingstukken ipv 100 in de winter.  

In ons gezinnetje van drie hebben wij des winters eindeloze discussies over sokken, marcellekens, t-shirts, broeken, truien, jassen, handschoenen, sjaals en alsof dat dan nog niet genoeg is: over die G**VER***SE mutsen!!!!!!!
(Dan zwijg ik hier expres nog over de schoenen omdat ik geen lezers wens te traumatiseren.)
Vaak word ik in mijn veldslag dan nog onderbroken ook omdat ze het plots in hun ster krijgen en ze het zelf willen doen.  Met 1 voet al uit de deur (want we moesten wééral 10 minuten geleden vertrokken zijn) moet ik binnen een paar nanoseconden beslissen: laat ik ze naar school gaan als Bassie en Adriaan of riskeer ik acute haaruitval en probeer ik alsnog die achterstevoren trui en die binnenstebuiten broek te corrigeren.

Winter for kids... sooooo extra. (Zucht.)

Even terug naar onze 'héérlukkke' zomer.
Hippiecultuursgewijs durven wij in deze smeltende hitte nogal eens naakt rond te lopen thuis.
Twee paar zachtroze billekens en 1 paar verflenste borstjes.
(Niet alleen lichamelijk maar eens je mama bent gaan er nog andere dingen ook op achteruit vind ik.  Ogen en vriendschappen verwateren en op romantisch vlak... mja, laten we zeggen dat de tijden dat ik de nagels uit een plank zoog ook lang verleden zijn.)
Pagadder Nummer 1 was de effecten van Moedertje Tijd (#SmashThePatriarchy) op mijn corpus ook niet ontgaan en vroeg ontsteld:  'Mama, waarom hangen uw borstjes zo een beetje? Waarom staan die niet mooi recht?'
Lap. Pets! Recht in mijne face.
Olympisch kampioen ondertussen in Uzelf Sito Presto Bijeenrapen zei ik rustig tegen mijn hartendiefken:
'Awel hé, mijn lieveling, dat komt door de tijd.  Hoe ouder een vrouw wordt, hoe meer de borstjes richting navel groeien.  Maar weet je wat?  Hoe oud ik ook word en hoe erg mijn tepeltjes ook richting vloer beginnen te kijken, ik zal wel altijd 30 jaar wijzer zijn dan jou.'  Love you!

x

It's Britney. Again!

"Elke dag is een dag vol nieuwe ontmoetingen." 

Dat zegt Louise.  Louise is dood maar haar affirmaties springlevend.  ("21 days to a new you!')  Ze is mijn goeroe, mijn rots, mijn baken.  Louise's wil is mijn wet dus ontmoetingen it is en wat een ontmoeting it was vandaag.    

Volledig uitgedost in mijn Ma Flodder outfit (comme d'habitude wanneer je je al anderhalve maand in de loopgraven van de vakantie bevindt met 2 schoolvrije kwiestenbiebelkes.  Allee ja, ik lieg, het is eigenlijk: comme d'habitude tout court als dishevelled (gehavend met een ragebol) mom of two (zie foto hier beneden van soortgelijke outfit en uitstraling) liep ik samen met twee overenthousiaste kleuters in de winkel een oude kennis tegen het lijf.  

"Oe ist?" Vroeg ik.  "Goe ze, oe ist mi u?" vroeg hij.  "Oek goe, mor kzin wa moe." antwoordde ik. Waarop het kwam.  

Hét.  

De horror.  

Het vreselijkste. 

De geluidsgolven geworden terreur. 

Pietje dood voor het zelfvertrouwen van de ploetermoeder. 

De gaskamer voor de Venus in de vrouw.  

Toen kwam de zin........................."Ik zie het."

Toen kwamen de woorden: Ik/Zie/Het.

OK, ik weet het, honesty is the best policy but like... REALLY, DUDE??? Nochtans heeft hij toch ook twee kleintjes dus ik probeerde hem uit te leggen dat ik alleenstaande mama ben, dat ik al anderhalve maand diep in de vakantie oorlog zat, dat men in Brussel reeds begonnen was aan 'Het Graf Van De Onbekende Moeder' maar het mocht niet baten.  De Blik van Onbegrip was oorverdovend. 

(Het is ook wel mogelijk dat hij me niet goed verstond omdat ik tijdens het gesprek krampachtig mijn bovenste tanden wou verbergen door middel van spastische bewegingen met mijn bovenlip omdat er tussen mijn tanden waarschijnlijk nog resten Elsa en Olaf kippenworst zaten.)

Soit, ik voelde me dus weer de vreemde eend in de bijt.  De moeder die het weer allemaal niet aankan.  De fragiele deerne die ook eens iets moet doen.  De pijn van het onzichtbare brandijzer ' unfit mom' dat mijn vlees verbrandt. 

Allee ja, ik heb mezelf dan maar weer samengeraapt gelijk ne mens zich zoveel moet samenrapen, n'est-ce pas?  En ik heb mezelf maar weer bijeen gepuzzeld voor de kindjes (alles en altijd voor de kindjes), afscheid genomen van de kennis en na de boodschappen voortsgetrokken naar de binnenspeeltuin (again, alles en altijd voor de kindjes) waar we 10 minuten en 20 Euro later al konden vertrekken omdat Hartendief Nummer 1 met de onophoudelijke racekak zat. 

Just another ordinary day in another ordinary life of another ordinary mater (not so) sapiens (sometimes).

x

Arrivederci

Mijn vriendin citeerde Sophia Loren: 'A mother always has to think twice, once for herself and once for her child.'

Sómmige mannen vinden dat nogal moeilijk te begrijpen.  'Dat kan écht geen kwaad hoor als ik maar af en toe eens langskom voor de kindjes.' 

Hon', let's get one thing straight, seks met jou might be OK maar enkel en alleen de idee van stabiliteit voor mijn kindjes doet me pas écht van mijn stoel glijden. 

Arrivederci.

It's Britney, Bitch!

Het contrast tussen de stukken die ik op mijn blog post is groot.  Heel groot.  Je sais.  Maar ik ben hier niet om te conformeren.  (Voelt u zich vooral vrij om ‘hier’ een zeer brede betekenis toe te schrijven, dank.)

Soms lijk ik wel een Ace Ventura (pet detective, pleased to meet you) onder invloed van LSD (figure of speech) en lijkt alles kauwgomroze en voel ik me high als a motherfucking kite. 

Sta ik te dansen voor de spiegel (it’s Britney, Bitch!) in mijn net bestelde Zalando Lounge niemandalletjes (hoewel de gelegenheden die vragen naar doorschijnende crop tops met 2 fuchsia flamingo’s die net de tepels bedekken en kniehoge stiletto’s toch uitblijven precies…) en sta ik in diezelfde outfit receptjes te verzinnen en uit te voeren voor gezonde kinderijsjes die de hartendieven dan later niet willen opeten omdat ze vinden dat het net stront op een stokje is.  Al dit terwijl ik mezelf ondertussen Kate Moss waan (waarom nog niemand mij ontdekt heeft zeg je? I know!) en denk groter literair potentieel te hebben dan Hugo Claus. 

Om dan, nog geen vierentwintig uur later, me dezelfde Britney te voelen maar dan de kaalgeschoren versie.

Jeff Buckley bij wie het water al tot aan de lippen staat.

De Hunchback of Nôtre Dame (wat niet eens vergezocht is met het vetkussentje rond mijn uitstekende rugwervel). 

Joan Didion toen ze schrijven een volledig irrelevante handeling vond.

Het leven is niet zwart of wit (of links of rechts, Johnny ;) het leven en hoe we soms denken en hoe we ons soms voelen is gewoon zoals het is. 

Zoals het is, zoals het komt en zoals het gaat.

Don’t conform, do accept.

x

I Reverse The Curse

Er zijn mensen die van je houden en er zijn mensen die niet van je houden.  Niets van dit alles heeft te maken met jou.  

Mensen kunnen enkel geven wat er in hen zit.  Als er niets in hen zit is er niets om te geven. 

Onze materiële zaken zijn ons zo kostbaar en toch gaan we zo nonchalant om met datgene wat ons belangrijkste bezit zou horen te zijn: onze geest.  Eigenlijk is de waarheid niet van belang.  Wat telt is de waarheid die we onszelf inprenten.  Wees en je zal worden. 

Ik ben niet veroordeeld door een rechtbank en toch zit ik gevangen.  Ik sta in een open veld en toch staan er tralies rondom mij. 

Ik sliep maar word wakker nu.
Ik zag blauw maar vind mijn adem nu.
Ik was verdoofd maar ik heb een dochter nu.

Black Hole

Ooit las ik in de krant.  Een verhaal.  Uiteraard een verhaal.  De media staat vol verhalen.  Het verhaal ging over een man die samen met zijn vrouw buiten aan het eten was.  Plots viel daar op de tafel, net tussen hen in, een enorm ijsblok.  Yeps.  Legit.  Afkomstig van een overvliegend vliegtuig.  

Dit gebeurt namelijk ziet u.  Ik zal u ook verklaren waarom.  Tenminste, ‘wetenschap.infonu.nl’ verklaart u waarom: ‘Een vliegtuig dat fungeert als één groot vrieskern kan tijdens de vlucht in een wolk miljoenen onderkoelde waterdruppeltjes invangen zodat op bijv. de voorzijde van vleugels een dikke laag ijs kan ontstaan. In de luchtvaart wordt vaker de term icing gebruikt.’  Stukken van deze laag kunnen in vlucht verloren worden (dit ben ik weer) al is dit eerder uitzonderlijk (zei men op het nieuws).

Je suis het verhaal hierboven.  Je suis de man.  Je suis de vrouw.  Je suis de tafel.  En alles wat me meesleurt, alle donkerte, alle littekens, alle messen die mijn vlees verscheuren, vormen het ijsblok.  Net zoals in het verhaal aanwezig om me soms te verpletteren zoals het de tafel deed of om op een haar na mijn cellenkluster te missen zoals het de man en de vrouw deed, om me al smeltende met zijn walgelijke en genoegzame blik te verzekeren dat het er is.  
Dat het er is en dat het nergens naartoe gaat.  Dat het er is en dat het me zal sparen.  Dat het er is en dat het me zal breken als een twijgje onder de reus zijn voet.