Melancholia

La Melancholia...

Resembles a bit the word 'cholera'.  

Maybe it actually is.  

Maybe, melancholy does to the mind what cholera does to the body but instead of losing bodily fluids, you lose, within the count of merely one heartbeat, all wit, joy and image of a bigger picture. 

A part of a Freud book title.

According to Wikipedia: 'from Greek: µέλαινα χολή melaina chole "gall bladders" also Latin lugere lugubriousness to mourn, Latin morosus moroseness of self-will or fastidious habit...'

A Lars Van Trier movie.

Or, if you ask me: 
the swift coverage of shoulders with an intangible, metallic and ponderous blanket.  

The mind soaked in a deep grey ink.   

The limbs crippled.

Impalpable prinsonbars around one's surroundings.    

I have been suffering from melancholic episodes since even before the age of ten, overcoming me especially on Sundays.  The day before school.  A sour aching stitch from my intestins reaching to my heart.  Lasting the whole day only to be cured by the reassurance that comes with the zombie like actions of a Monday morning.  

Oh, the mental calm of the mealstrom of life.  

Oh, the soothing effect of habitual actions, of living our life like souls deceased.

The student days went but the mourning episodes stayed.  

La Melancholia...

The overtaking of the aura by a dark, sombre, and gloomy energy.  
The being accompanied but feeling utterly alone and not present at all.  
The soft, yet almost unbearable, aching of a heart screaming, unable to be justly unravelled by the conscious.

x

Sex Addict vs Pseudo Postfeminist

Ok, so, this sex addicted acquaintance of mine has been trying to get me to sleep with him for quite a while now.  I blow him off (pun intended) because me being quite vulnerable makes me quite susceptible to other people's problems, tending to make them my own.  

Also, because I cannot enjoy bodily intertwining without a deep emotional connection.

Now being the pseudo postfeminist that I am, the intercourse junkie takes his defeat by throwing all the superannuated feminist clichés at me.  He sees me as this man hating, a-sexual, bitter cat lady but I honestly see nothing wrong with being mistaken for a passionate Phoebe Buffay, do you?  An undeserved honour I call it!  (Also, I don't have any cats.)

Still I would like to clear this out for all the other oblivious peeps out there: trying to find my way into promoting the empowerment of the during centuries oppressed woman does not mean that I do not totally adore (some) men, that I don't own a favourite pair of porte-jartelles and that I don't AB-SO-LU-TELY glorify the idea of gettig frisky. 

It's just that this time around I want to choose the right soul connection to do so with.  

Now I'll tell you why I gladly take the risk of being perceived as the stereotype the coitus dependant describes me to be.

Being in my teens I wanted to change the world.   I wanted to change the world BIG TIME.
Being in my twenties, it struck me as a thunderbolt that I was failing miserably at the attempt, being an average (although be it with some (imagined) Kate Moss features), trivial and chicken shit millenial, stuck in dogma thinking with obsolete indoctrinations.

Faced with this harsh reality, I hear you thinking: what else could she do, what other thing was left for her to do than... to quit her job and go backpacking. Right? I hear ya.
So off I went, meeting this German guy for literally five minutes on top of (waiting for the name of the mountain from my, for almost 10 years now, toxic ex, whom I just e-mailed...  Oh, apparently it was at the Avalanche Peak summit,  Arthur's Pass National Park, New Zealand, he just e-mailed me back (isn't toxic so rewarding sometimes)) who changed my life forever.

I can not recall how on earth he came to say this to me in the literally five minutes of our lives we shared together but he told me that when he was young he really wanted to make a difference.  Like me, he wanted to change the globe.  As he realised he was not succeeding, he came to the conclusion that in order to change the world you would have to start changing yourself first.  Change yourself and be the best person you can be for your immediate family and friends and let that love you bring pay itself forward.  To change the planet is to start with one.

New default philosophy for practicing life?  Check!

So, when I speak up, when I am trying to be fearless, when I am trying to be free, when I am trying to be lovable, when I'm being optimistically naive, when I AM and by being so getting a call from my friend to tell me that my advocacy is making such a positive impact on her life and thus on the lives of her child and husband as well, I take being falsely seen as a sour he-hater any time.

x

P.S.: Sex Addict and I are still very friendly despite our differences.  He read the text and really loved it.   Let's all be like Sex Addict and Pseudo Postfeminist.  Let's all be lovers not fighters.

Vintage

Being so vintage that when my foot reflexologist asked me if I do my payments with my phone I asked her (very much bewildered): 'Euh... No... How does that actually work? Which number would you have to dial than?' 

x

Hustling

I'm a hustler baby, 
I just want you to know, wanna let you know
It ain't where I been, 
But where I'm bout to go, top of the world!
Now I just wanna love you, just wanna love you
But be who I am, you know you love me

Writer(s): SHAWN CARTER, PHARRELL WILLIAMS, SEAN J. COMBS, CHRISTOPHER WALLACE, DERIC ANGELETTIE, TODD SHAW, CHAD HUGO, MASON BETHA, JAMES JOHNSON, ASHA GOLDSCHMIDT

Just sharing this with you today.
You know, just me, today, working my ass off to instill that there's no past and no future.
That there's only here and now.  That there's only love.  Love for self and thus love for all.

Just another day of hustling, of growing, of progressing, of irritating my peers.

You're welcome.

I love you.

x

Infidelity

Hello there!  It's ya girl, Pseudo Postfeminist Witch.  Hollaaaaa!

Bringing to you today: the topic of cheating.  Yessa!

There's three things that I hold sacred while treading this earth, interacting with my brothers and sisters globally: loyalty, truth and respect.  (Which are actually one and the same if you think about it, really.)
No surprise than, that the lack of the above in my previous relationship because of the relentless infidelity (in every possible interpretation of the word) from his part, led me to one of the darkest hours of my life.
(You know, the on your knees howling on the floor kinda thing whilst thinking: please please please do not let a free downloaded app on my phone secretely activate my cam and speaker right now or I'll spend the rest of my life trying to proof my sanity to my boss at work or to ANYONE for that matter.)

Just the other day, my sweetest friend Evy, sent me a short video of Esther Perel addressing the topic  (link as per below, as sharing is forever caring) and although I find the title poorly chosen, I do think that it has some interesting conceptions:

- 'The people who have fun don't go to psychologists.'  *Some harsh truth, no?

- 'Cheating is hurtful not just wrong.' (Can I get an 'Amen!!'??)

- 'A suspected 80% of the people have been affected by it, not only the couple itself but friends and family, especially THE CHILDREN, get affected as well...' *preach, sistah!

- 'Affairs are about desire, about feeling important, feeling seen, feeling that you matter, ... all the stuff that often gets depleted inside the committed relationship.'

- 'Often it is not about leaving the person you are with but leaving the person that you yourself have become, you don't want to meet the other but a different person of yourself.'

- 'Both men and women lie, men lie by boasting but women lie to minimise because that is what is expected from them culturally worldwide.' *A LITTLE LOUDER FOR THE PEOPLE IN THE BACK, PLEASE!

- 'How do you manifest your love, your appreciation, your admiration on a daily basis for your partner? How do you show up?  Are you the blinding ray of sunshine at home that you are at work or do you bring the leftovers home?'

- 'Some affairs invite the relationship to rise and create something even better than was before.'

- 'The principal condition (which decides if the relationship will make it or not) is for the betraying partner to acknowledge how badly they hurt you.  The condicio sine qua non for a relationship to make it, is for the partner to be genuinly sorry for the hurt they have caused you. However, if they just go and make excuses for themselves, if they minimise or try to justify it, or if they tell you that you made them do it, you are done.'  *Hasta la vista, baby!

Now, I figured out the above by myself since quite a while now as an emotional mutilating relationship tends to teach you a thing or two (if one's willing), but isn't it a shame that we 'need to be taught' though?  The things stated above should be obvious to us but they aren't and I'll tell you WHY:

I cannot speak in the name of the guys who have been cheated on (I do see you, though) but as a girl I can only see how we females are being stripped of our inner lionness, our inner Goddess and our inner scholar as early as from the baby cot.

We grow up hearing, experiencing, that cheating is solely about beauty or more correctly: lack there of.  That we as women need to live up by a certain concept of beauty, exclusively invented and enforced by men.  That if we do not dress a kind of way, if we do not paint our faces with the 'mandatory' kind of colours or if our hair is not 'beauty standard' long, men will probably pass us by and have all the right in the world doing so.  Strong opinionated females are perceived unattractive, sois belle, tais toi.

Even my own woke ass, was lured into the trap of thinking that I was aesthetically insufficiant for my personality disordered ex boyfriend (needless to say he did not comply with the previously mentioned sine qua non).

We are not brought up to reflect upon how we maybe are part of the issue, or to think of how maybe the other is just an effing douche and we deserve way better than that.
We or drown in sorrow and/or pity ourselves as this is what we have seen around us and this is what we most of the times have been (sub)consciously learned.

Ladies, we do NOT have to undergo the disrespect of ANYONE, nor do we on the contrary need to point the finger at the other.

We need to take our power back.

We need to see how beautiful our smile is.
How stunning we are when we are showcasing kindness.
How radiant we are if we are doing what we love.
How attractive we are when we are standing our ground.
How knowledge is power.
How listening, travelling and reading are KEY.
How the first amendment should be: 'love thyself.'
How love comes back to you.  (Always.)
How love is the bridge between you and everything. (Also always.)
How one is like pineapple: some people can have it for breakfast, lunch and dinner and some can not even stand the smell of it but ain't nothing wrong with the yellow interior fruit.
How to leave the table when love is not (longer) being served (praise to Nina!) and just look for a more appreciative audience to sit by.

And most importantly: we need to teach our kids.

When my son asked me to pick the most beautiful kid from his class picture, I said to him: 'I'm sorry hon' but I cannot tell you who is the prettiest child as it is impossible to see on a photograph the beauty of one's heart'.

Look at that, turns out that one of my darkest hours made me see the brightest of stars.

Turns out that the whole time it was me being unfaithful to myself.

(A nice way for saying that I actually hate the cheating motherfucker but thank Mother God for the cheating motherfucker as the cheating motherfucker made me realise so much and made me change myself and I have never been happier so I absolutely LOVE the cheating motherfucker, I owe my life to the cheating motherfucker and so I can not keep on calling him a cheating motherfucker because I need to stay focused on the blessings the experience brought me.  (Addition inspired by my today-i-am-not-taking-any-crap friend: Sophie (love you).))

x

Esther Perel video: https://www.youtube.com/watch?v=RmiKAoAmYSg

Free at Last

Did anyone of you, my sweet kind readers, ever experienced being deeply and utterly in love with the potential of someone?

You meet this pure and golden soul and you really see through the ugly masquerade they have embellished themselves with?  Noticing that you spend all your time together trying to open their eyes and to try to let them tap into their inner beauty and strength?  No effort is spared to help them. You spend all your energy, your sacred and abundant energy, on them instead of yourselves, with the result that you leave behind your own healing, your own interests and even sometimes your own happiness.

But you go strong as thou shallt not fail.

Thou shallt convert this person and thou shallt open their eyes so help you Mother God, as if it is the last thing thou shallt do on this earth.

All this and than suddenly! It clicks!  The penny drops.  10kg loss of weight, 50 000 grey hairs extra and 2 years loss of youth later, the gong of truth is pulsating through your core and it's deafening.  No denying here!

They will never change.

They will never see.

They will never try to learn.

They will never ever try to understand.

As they do not seek to become better.

They seek this and only this: attention.

They thrive of your attention, devouring all vibrations from you untill there is nothing more left.
You get it.
You get it and it is the saddest feeling in the world but with this heartbreak also comes: (drum roll......................) freedom.
(Freeeeeeeedoooooooooooooooommmm, freeeeeeeeeeeeeeeeedom, have some faith in the sound! (Thank you, George Michael!)).
As if the hugest boulder drops from your shoulders.  As if the shackles around your heart and mind are finally released.  

All this time and energy for yourself and you see wonders happening.
All this time and energy for yourself and it makes you wonder if maybe, just maybe, the person never had any potential to begin with.

Maybe.  Just maybe.  It was yóu that needed help all along. 

x

Trials and Tribulations

Soooo.... every time that I would pass a milestone in my life I would feel like I failed at it again. 

Growing up I felt like my life, my purpose, was so much bigger than the life I saw people living around me.  So I adapted.  I dimmed my light.  I settled into the Matrix life, holding society's indoctrinations as my compass like below:

I thought I would reach succes when meeting my first boyfriend, I didn't.  

When my girl Britney became instafamous over wanting to be hit by her baby one more time, she was around my age rubbing it in (in my than mindset) that I was extremely incapable and clueless as I didn't have her succes by that same age.  Nope, you're eyes are not fooling you.  You are indeed correct. I REALLY just said that my 18 year old self held a celebs' instasucces as a criterion for my own self worth.    

I thought my life would begin after graduation.  It didn't.  That it would begin after I found a job and guess what?  It didn't.  That it would settle when my kids were born and it a.b.s.o.l.u.t.e.l.y. didn't.  

But what I never ever thought is that through standing still by each experience, by trying to learn from all the encountered hardships of life thusfar, that finally, I'm reaching inwards and I'm finding my core.  I'm rising from the ashes and guess what?  You better put on your safety goggles as my light will be BLINDING you now.

x

Liquid Love

Alles wat je aanraakt met liefde verandert in goud.

"You Are Liquid Love" las ik.  Het is zo.  We are liquid love.

x

Liefde

I knew I would get it some day.  I just knew it.  Some day though.  Not at that exact time but one sweet day.

I saw a documentary, I think it was about a year or two ago, about extremely talented background singers that just haven't made it into the spotlight.  Maybe it is just not their destiny.  Maybe they have far more interesting stuff to dedicate their lives and passions too.  Maybe, they have no greater destiny than that but are they here on earth to develop little knowledges about the sweetest littlest ordinary things.  I don't know.  But in this documentary they were interviewing a middle aged? woman, no make-up, short hair and were showing clips of her past history as a stunning, gorgeous background singer of The Stones.  I could not help thinking, why on earth did this woman let her looks go as much as she did.  Such an absolutely, blindingly beautiful woman was transformed over the years to an average looking, make-upless, short-hair-don't-care, not-so-size-six-anymore, looking human.  But somehow, I felt, that I could not judge her.  That one day I would see.  I would feel.  I would understand.  And I do now.  Today.

Having been transforming and rebuilding myself at 35, feeling the depths, the crevasses, the lows, the (rock) bottoms of the awakening of the illusions, the lies, the misenterpretations and all of it, I'm naked now.  Absolutely stripped of all the ornaments of the ideas I thought I was, I was told I was, I was lured into...  It's so freaking scary but at the same time it is so absoluty truthful.  All the fogs are disappearing and the views are so cristal clear as New Zealand gletcher waters (and as freezing as well).

I see this woman now, the background vocalist.  I see her knowing things, mermaiding in deep lakes in which I'm just only putting my pinky toe in.  I see her strength.  I see her scars.  I see her Phoenix-like features.  I see the woman who I am becoming.  A woman who's beauty lies in her wisdom and in her kindness.  In her ability to balance speaking up and letting things go on a daily basis.

I see our true beauty and ambition now.

(sorry voor het Engels maar ik ben gewoon gegaan met mijn gevoel vandaag, zoals je wel kan voelen aan de inhoud van de tekst en ik kan het jullie alleen maar aanraden! (niet het Engels, wel gaan met gevoel.) Namasté, liefjes allemaal!

x

Annus. Horribilis.

De Paradox

Schrijven is schrappen.

Ik wil niet schrappen vandaag en ik wil me ook niet druk maken over stijlfouten of over 'dt' fouten of wat voor schrijffouten dan ook. Ik wil niet duizend keer opzoeken en nalezen of wat ik geschreven heb wel correct is. 

Ik wil niet denken over iets.  Ik wil spreken vanuit mijn hart. Ik wil duizend zinnen na elkaar kunnen beginnen met 'Ik'.  Ik wil zinnen beginnen met 'Maar' of 'En' na een punt.

Ik wil zeggen dat ik een dégoût heb van het patriarchaat waarin we leven.  Waarin vrouwen worden aangevallen omdat ze een hoofddoek dragen of omdat ze een minirok aanhebben omdat men op heel de wereld, welke huidskleur, geloofsovertuiging of wat dan ook niet kan spreken over échte vrije keuze als elke vrouw ongeacht achtergrond of nationaliteit of geloof vanaf de wieg onbewust geïndoctrineerd wordt door archaïsche denkbeelden.  Ik haat de dominante en huichelende man maar tegelijkertijd houd ik van al zijn fysieke en psychische eigenschappen die hem man maken.  Ik haat de seksualisering van de vrouw maar tegelijkertijd houd ik van de macht dat dat ons geeft.  Ik haat religie want als er echt 1 universele kracht was dan zou die juist tegen alles zijn waar religie voor zorgt: verdeeldheid.  Alles is liefde.  Ik ben carrément tegen religie en vind langs de andere kant dat er ook wijsheden staan in zogenoemde 'Heilige Geschriften'.  Ik wil een punt maken maar vind mezelf dan ook weer zo'n wandelende paradox.

Ik haat het zo dat we elkaar allemaal veroordelen.  Heerlijk roddelend over anderen zodat we 5 seconden vergeten in welke shit we zelf amper nog kunnen rechtstaan. 

Ik wil er elke dag voor iedereen zijn en denk dan dat het misschien toch beter is dat ik eerst even voor mezelf zorg.  Ik wil schreeuwen tegen iedereen dat we moeten stoppen met gebalde vuisten tegenover elkaar te staan.  Ik wil schreeuwen dat we de handen in elkaar moeten slaan.  Ik wil op straat komen.  Maar ik zit thuis. 

De Mel zei dat een beschaving pas van buitenaf kan worden vernietigd als hij van binnenuit is ondermijnd en ik zie dit elke.fuckin'.dag.  Het maakt me gek.
En wat mij óók gek maakt is dat ik alsnog de tekst hierboven nagelezen heb, 1 woord gecorrigeerd en 2 anderen opgezocht heb ter spellingscontrole. 

x

De Verloedering

Wat een zálige afgelopen maanden.  

Wát een weer.  

Mijn hart bloedt voor onze planeet's global warming maar vanuit egoïstisch standpunt vind ik het héérlukkk!

Ideaal voor single mommies (dare I say... for ALL mommies?) want met deze tropische temperaturen beperkt onze dagelijkse ploetermama-versus-peuterpubers-oorlog zich maar tot het proberen aan te krijgen van 2 kledingstukken ipv 100 in de winter.  

In ons gezinnetje van drie hebben wij des winters eindeloze discussies over sokken, marcellekens, t-shirts, broeken, truien, jassen, handschoenen, sjaals en alsof dat dan nog niet genoeg is: over die G**VER***SE mutsen!!!!!!!
(Dan zwijg ik hier expres nog over de schoenen omdat ik geen lezers wens te traumatiseren.)
Vaak word ik in mijn veldslag dan nog onderbroken ook omdat ze het plots in hun ster krijgen en ze het zelf willen doen.  Met 1 voet al uit de deur (want we moesten wééral 10 minuten geleden vertrokken zijn) moet ik binnen een paar nanoseconden beslissen: laat ik ze naar school gaan als Bassie en Adriaan of riskeer ik acute haaruitval en probeer ik alsnog die achterstevoren trui en die binnenstebuiten broek te corrigeren.

Winter for kids... sooooo extra. (Zucht.)

Even terug naar onze 'héérlukkke' zomer.
Hippiecultuursgewijs durven wij in deze smeltende hitte nogal eens naakt rond te lopen thuis.
Twee paar zachtroze billekens en 1 paar verflenste borstjes.
(Niet alleen lichamelijk maar eens je mama bent gaan er nog andere dingen ook op achteruit vind ik.  Ogen en vriendschappen verwateren en op romantisch vlak... mja, laten we zeggen dat de tijden dat ik de nagels uit een plank zoog ook lang verleden zijn.)
Pagadder Nummer 1 was de effecten van Moedertje Tijd (#SmashThePatriarchy) op mijn corpus ook niet ontgaan en vroeg ontsteld:  'Mama, waarom hangen uw borstjes zo een beetje? Waarom staan die niet mooi recht?'
Lap. Pets! Recht in mijne face.
Olympisch kampioen ondertussen in Uzelf Sito Presto Bijeenrapen zei ik rustig tegen mijn hartendiefken:
'Awel hé, mijn lieveling, dat komt door de tijd.  Hoe ouder een vrouw wordt, hoe meer de borstjes richting navel groeien.  Maar weet je wat?  Hoe oud ik ook word en hoe erg mijn tepeltjes ook richting vloer beginnen te kijken, ik zal wel altijd 30 jaar wijzer zijn dan jou.'  Love you!

x

It's Britney. Again!

"Elke dag is een dag vol nieuwe ontmoetingen." 

Dat zegt Louise.  Louise is dood maar haar affirmaties springlevend.  ("21 days to a new you!')  Ze is mijn goeroe, mijn rots, mijn baken.  Louise's wil is mijn wet dus ontmoetingen it is en wat een ontmoeting it was vandaag.    

Volledig uitgedost in mijn Ma Flodder outfit (comme d'habitude wanneer je je al anderhalve maand in de loopgraven van de vakantie bevindt met 2 schoolvrije kwiestenbiebelkes.  Allee ja, ik lieg, het is eigenlijk: comme d'habitude tout court als dishevelled (gehavend met een ragebol) mom of two (zie foto hier beneden van soortgelijke outfit en uitstraling) liep ik samen met twee overenthousiaste kleuters in de winkel een oude kennis tegen het lijf.  

"Oe ist?" Vroeg ik.  "Goe ze, oe ist mi u?" vroeg hij.  "Oek goe, mor kzin wa moe." antwoordde ik. Waarop het kwam.  

Hét.  

De horror.  

Het vreselijkste. 

De geluidsgolven geworden terreur. 

Pietje dood voor het zelfvertrouwen van de ploetermoeder. 

De gaskamer voor de Venus in de vrouw.  

Toen kwam de zin........................."Ik zie het."

Toen kwamen de woorden: Ik/Zie/Het.

OK, ik weet het, honesty is the best policy but like... REALLY, DUDE??? Nochtans heeft hij toch ook twee kleintjes dus ik probeerde hem uit te leggen dat ik alleenstaande mama ben, dat ik al anderhalve maand diep in de vakantie oorlog zat, dat men in Brussel reeds begonnen was aan 'Het Graf Van De Onbekende Moeder' maar het mocht niet baten.  De Blik van Onbegrip was oorverdovend. 

(Het is ook wel mogelijk dat hij me niet goed verstond omdat ik tijdens het gesprek krampachtig mijn bovenste tanden wou verbergen door middel van spastische bewegingen met mijn bovenlip omdat er tussen mijn tanden waarschijnlijk nog resten Elsa en Olaf kippenworst zaten.)

Soit, ik voelde me dus weer de vreemde eend in de bijt.  De moeder die het weer allemaal niet aankan.  De fragiele deerne die ook eens iets moet doen.  De pijn van het onzichtbare brandijzer ' unfit mom' dat mijn vlees verbrandt. 

Allee ja, ik heb mezelf dan maar weer samengeraapt gelijk ne mens zich zoveel moet samenrapen, n'est-ce pas?  En ik heb mezelf maar weer bijeen gepuzzeld voor de kindjes (alles en altijd voor de kindjes), afscheid genomen van de kennis en na de boodschappen voortsgetrokken naar de binnenspeeltuin (again, alles en altijd voor de kindjes) waar we 10 minuten en 20 Euro later al konden vertrekken omdat Hartendief Nummer 1 met de onophoudelijke racekak zat. 

Just another ordinary day in another ordinary life of another ordinary mater (not so) sapiens (sometimes).

x

Arrivederci

Mijn vriendin citeerde Sophia Loren: 'A mother always has to think twice, once for herself and once for her child.'

Sómmige mannen vinden dat nogal moeilijk te begrijpen.  'Dat kan écht geen kwaad hoor als ik maar af en toe eens langskom voor de kindjes.' 

Hon', let's get one thing straight, seks met jou might be OK maar enkel en alleen de idee van stabiliteit voor mijn kindjes doet me pas écht van mijn stoel glijden. 

Arrivederci.

It's Britney, Bitch!

Het contrast tussen de stukken die ik op mijn blog post is groot.  Heel groot.  Je sais.  Maar ik ben hier niet om te conformeren.  (Voelt u zich vooral vrij om ‘hier’ een zeer brede betekenis toe te schrijven, dank.)

Soms lijk ik wel een Ace Ventura (pet detective, pleased to meet you) onder invloed van LSD (figure of speech) en lijkt alles kauwgomroze en voel ik me high als a motherfucking kite. 

Sta ik te dansen voor de spiegel (it’s Britney, Bitch!) in mijn net bestelde Zalando Lounge niemandalletjes (hoewel de gelegenheden die vragen naar doorschijnende crop tops met 2 fuchsia flamingo’s die net de tepels bedekken en kniehoge stiletto’s toch uitblijven precies…) en sta ik in diezelfde outfit receptjes te verzinnen en uit te voeren voor gezonde kinderijsjes die de hartendieven dan later niet willen opeten omdat ze vinden dat het net stront op een stokje is.  Al dit terwijl ik mezelf ondertussen Kate Moss waan (waarom nog niemand mij ontdekt heeft zeg je? I know!) en denk groter literair potentieel te hebben dan Hugo Claus. 

Om dan, nog geen vierentwintig uur later, me dezelfde Britney te voelen maar dan de kaalgeschoren versie.

Jeff Buckley bij wie het water al tot aan de lippen staat.

De Hunchback of Nôtre Dame (wat niet eens vergezocht is met het vetkussentje rond mijn uitstekende rugwervel). 

Joan Didion toen ze schrijven een volledig irrelevante handeling vond.

Het leven is niet zwart of wit (of links of rechts, Johnny ;) het leven en hoe we soms denken en hoe we ons soms voelen is gewoon zoals het is. 

Zoals het is, zoals het komt en zoals het gaat.

Don’t conform, do accept.

x

I Reverse The Curse

Er zijn mensen die van je houden en er zijn mensen die niet van je houden.  Niets van dit alles heeft te maken met jou.  

Mensen kunnen enkel geven wat er in hen zit.  Als er niets in hen zit is er niets om te geven. 

Onze materiële zaken zijn ons zo kostbaar en toch gaan we zo nonchalant om met datgene wat ons belangrijkste bezit zou horen te zijn: onze geest.  Eigenlijk is de waarheid niet van belang.  Wat telt is de waarheid die we onszelf inprenten.  Wees en je zal worden. 

Ik ben niet veroordeeld door een rechtbank en toch zit ik gevangen.  Ik sta in een open veld en toch staan er tralies rondom mij. 

Ik sliep maar word wakker nu.
Ik zag blauw maar vind mijn adem nu.
Ik was verdoofd maar ik heb een dochter nu.

Black Hole

Ooit las ik in de krant.  Een verhaal.  Uiteraard een verhaal.  De media staat vol verhalen.  Het verhaal ging over een man die samen met zijn vrouw buiten aan het eten was.  Plots viel daar op de tafel, net tussen hen in, een enorm ijsblok.  Yeps.  Legit.  Afkomstig van een overvliegend vliegtuig.  

Dit gebeurt namelijk ziet u.  Ik zal u ook verklaren waarom.  Tenminste, ‘wetenschap.infonu.nl’ verklaart u waarom: ‘Een vliegtuig dat fungeert als één groot vrieskern kan tijdens de vlucht in een wolk miljoenen onderkoelde waterdruppeltjes invangen zodat op bijv. de voorzijde van vleugels een dikke laag ijs kan ontstaan. In de luchtvaart wordt vaker de term icing gebruikt.’  Stukken van deze laag kunnen in vlucht verloren worden (dit ben ik weer) al is dit eerder uitzonderlijk (zei men op het nieuws).

Je suis het verhaal hierboven.  Je suis de man.  Je suis de vrouw.  Je suis de tafel.  En alles wat me meesleurt, alle donkerte, alle littekens, alle messen die mijn vlees verscheuren, vormen het ijsblok.  Net zoals in het verhaal aanwezig om me soms te verpletteren zoals het de tafel deed of om op een haar na mijn cellenkluster te missen zoals het de man en de vrouw deed, om me al smeltende met zijn walgelijke en genoegzame blik te verzekeren dat het er is.  
Dat het er is en dat het nergens naartoe gaat.  Dat het er is en dat het me zal sparen.  Dat het er is en dat het me zal breken als een twijgje onder de reus zijn voet.