Het schrijven valt me dus een beetje zwaar met mijn handen afwisselend van mijn klavier naar mijn bruine papieren hyperventilatiezak.
Sinds de geboorte van mijn eerste kindje 5 jaar geleden ben ik voortdurend ziek wegens chronische slaapdeprivatie en daarmede ook het overnemen van elke bacterie, virus, amoebe onder de zon.
Dit jaar viel het nogal mee, buiten dat ik me om 10u 's morgens afvroeg hoe het in Moeder Godsnaam nog licht is om 2u s' nachts en dat als ik ergens naartoe ging met de kinderen mensen dachten dat ze op stap waren met Beetlejuice.
De klassiekers zoals dat wanneer ze in hun bedje liggen, je tijdens het opruimen merkt dat je al die tijd al aan het meezingen bent met Bumba liedjes die je vergeten afzetten bent en dat je enigste contact met een volwassene (onbeantwoorde) berichtjes zijn op Instagram van een (nog) onbekende zanger uit Texas, die blijven.
We hebben wel weer heel veel leuke dingen gedaan zoals gewoonlijk.
Ik had hier nog steeds een geboortegeschenk liggen om de kindjes hun voet- en handafdruk in gips te gieten.
Dolle pret zegt u? U mag zeker zijn.
Te lui om de maatbeker te nemen wou de brij voor de mal te maken maar niet harden.
Het aanrecht, de keuken en de vloer zagen er uit alsof een betonmolen de racekak had gekregen in onze keuken met kinderen die ter hoogte van mijn zeer sensitieve seniorenoren aan het kelen en ruzie aan het maken waren omwille van een ijsje.
(Mijn zoon stond op het punt het vreemdelingenlegioen te contacteren omdat zijn zus het laatste ijsje genomen had maar toen ik zelf ging kijken omdat ik ondertussen klaar was voor Sint Lucia, met gips tot in mijn wenkbrauwen en mallenbrij tot in de voegen van de vloer, vond ik gelukkig toch nog een verdwaald crimmeke voor hem.)
De 24 uren durende uiteenzetting van de Processie Van Echternach die plaatsvond om hun vingerafdrukken uiteindelijk te kunnen bekomen zal ik u besparen.
De 24 uren durende uiteenzetting van de Processie Van Echternach die plaatsvond om hun vingerafdrukken uiteindelijk te kunnen bekomen zal ik u besparen.
Maar kijk, met toch wel een zekere fierheid en een beetje stiekem hopend op een medaille van Sint-Rita, de patroonheilige voor de hopeloze gevallen, laat ik u met een foto van het resultaat. Ik heb ook een foto bijgevoegd van hoe het er zou moeten uitzien volgens de verpakking. U kan zelf wel raden hetgene van onze hand is.
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten