Het contrast tussen de stukken
die ik op mijn blog post is groot. Heel
groot. Je sais. Maar ik ben hier niet om te conformeren. (Voelt u zich vooral vrij om ‘hier’ een zeer
brede betekenis toe te schrijven, dank.)
Soms lijk ik wel een Ace Ventura
(pet detective, pleased to meet you) onder invloed van LSD (figure of speech) en
lijkt alles kauwgomroze en voel ik me high als a motherfucking kite.
Sta ik te dansen voor de spiegel (it’s
Britney, Bitch!) in mijn net bestelde Zalando Lounge niemandalletjes (hoewel de
gelegenheden die vragen naar doorschijnende crop tops met 2 fuchsia flamingo’s
die net de tepels bedekken en kniehoge stiletto’s toch uitblijven precies…) en
sta ik in diezelfde outfit receptjes te verzinnen en uit te voeren voor gezonde
kinderijsjes die de hartendieven dan later niet willen opeten omdat ze vinden dat het net stront
op een stokje is. Al dit terwijl ik
mezelf ondertussen Kate Moss waan (waarom nog niemand mij ontdekt heeft zeg je?
I know!) en denk groter literair potentieel te hebben dan Hugo Claus.
Om dan, nog geen vierentwintig
uur later, me dezelfde Britney te voelen maar dan de kaalgeschoren versie.
Jeff Buckley bij wie het water al tot aan de lippen staat.
De Hunchback of Nôtre Dame (wat niet
eens vergezocht is met het vetkussentje rond mijn uitstekende rugwervel).
Joan Didion toen ze schrijven een
volledig irrelevante handeling vond.
Het leven is niet zwart of wit
(of links of rechts, Johnny ;) het leven en hoe we soms denken en hoe we ons soms
voelen is gewoon zoals het is.
Zoals het is, zoals het komt en
zoals het gaat.
Don’t conform, do accept.
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten